در گلزار بهشت علی دزفول،
تنها یک قبر وجود دارد که بی نام، ساده و همسطح زمین است
و آن قبر شهید 'بهمن دُرولی' است
که وصیت کرد:
" قبرم را ساده و هم سطح زمین درست کنید و با اندکی سیمان روی آن را بپوشانید و فقط با انگشت روی آن بنویسد: پر کاهی تقدیم به آستان قدس الهی. "
كلاس عاشقی امام راحل «قدس الله نفس الزکیه» همواره شاگردانی را به خود دید که امروز وقتی به سیره شخصیتی آنها می نگریم، نفس های تأثیرگزار پیرجماران را در می یابیم که چه حُرهایی را تقدیم محضر ملکوتی رب الأرباب کرد. پای خاطرات «محمد رعیتی» از رزمندگان لشکر ویژه 25 کربلا نشستیم. خاطره ی تکان دهنده ی او را تقدیم مخاطبین ارجمند می کنیم.
ساعت ده ، یازده شب بود که اومد خونه، حتی لای موهاش هم پر از شن بود.
سفره رو انداختم تا شام بخوریم، گفتم: تا شما شروع کنی ، من میرم لیلا رو بخوابونم
گفت: نه! صبر می‌کنم تا بیای با هم شام بخوریم ...
... وقتی برگشتم دیدم پوتین به پا خوابش برده
داشتم پوتین هاش رو در می‌آوردم که بیدار شد. گفت: داری چیکار می‌کنی؟ می خوای شرمنده‌ام کنی؟
گفتم: نه! آخه خسته ای، سر سفره نشست و گفت: تازه می‌خوام با هم شام بخوریم ...
سلامتیشون صلوات......
امروز خیابونا پر بود از بچه هایی که دست در دست پدر مادراشون شاد وخندون میرفتن مدرسه
اما ارمیتا رضایی نژاد...
دستای ارمیتا امروز یه خلا بزرگ داشت
قلب ارمیتا امروز یه غم بزرگ داشت
او امروز بایه هدف بزرگ رفت مدرسه او امروز با این هدف رفت مدرسه که یه دانشمند بزرگ شه
و چه قدر زیبا به عموش گفت اگه درس خوندم و دانشمند شدم بعدش ادم بدا منو شهید کردن منو ببر پیش بابام دفن کن..
ارمیتا جونم هیچ کی نمیتونه بفهمه تو با چه بغضی خواهی نوشت بابا اب داد ...
هیچکی درک نمیکنه غم تورو وقتی میخوای یاد بگیری بابا نان اورد...
ارمیتا جونم شرمندم بابت تک تک اشکایی که بابت نبود بابا میریزیو من از درکش عاجزم
راستی امروز دانشگاه ما هم شروع شد با یه دنیا عشق درس میخونم ارمیتا جونم
یه دنیاعشق به پدرت وتمام شهدای این مرزو بوم تا بتونم دینمو به اونا ادا کنم
کاش دعای تو و پدرت بدرقه ی راهمون باشه.....
والقلم...وما يسطرون...اري قسم به قلم و انچه مينويسدكه قلم موهبتي آسمانيست بر عشاق زميني كه آسماني شوند با آن .قلم بال پروازی است برای عاشق..عشق از جنس زمین نیست از جنس خاکیان نیست...عشق انسان بزرگ میخواهد...آدمهای کوچک عشق را به اندازه ی خود کوچک میکنند!بال وپرش را میشکنند و میگذارندش در قفس وصال!!دلشان را خوش میکنند به دیدار روزانه اش ...غافل ازینکه عشق زمینی نیست که بتوان نگهش داشت در زمین عشق پرواز میخواهد بیکران میخواهد اسمان میخواهد...اگر کوچکش کنیم ..اگر بال وپرش رابچینیم بیمار میشود.. غصه میخورد...غمگین میشود ..هوس میشود.. بین عادت ها گم میشود ومیمیرد!!عشق را باید نوشت عشق را در قنوت ها باید گریست...عشق راباید در ژرفای سکوت فریاد زد...باید خاکستر شد... تاج آسایش و عافیت را برداشت باید به احترام عشب.. عشق را باید سرود..عشق اگرشعر نشود بغض میشود..گلوگیر میشود کینه میشود... و آنگاهست که وجود تهی از احساست را ترک میگوید!!(ا.عهدیه)