ای ساربان آهسته رو کارام جانم می‌رود .. وان دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود
من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او .. گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون .. پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود
محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان .. کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود
والقلم...وما يسطرون...اري قسم به قلم و انچه مينويسدكه قلم موهبتي آسمانيست بر عشاق زميني كه آسماني شوند با آن .قلم بال پروازی است برای عاشق..عشق از جنس زمین نیست از جنس خاکیان نیست...عشق انسان بزرگ میخواهد...آدمهای کوچک عشق را به اندازه ی خود کوچک میکنند!بال وپرش را میشکنند و میگذارندش در قفس وصال!!دلشان را خوش میکنند به دیدار روزانه اش ...غافل ازینکه عشق زمینی نیست که بتوان نگهش داشت در زمین عشق پرواز میخواهد بیکران میخواهد اسمان میخواهد...اگر کوچکش کنیم ..اگر بال وپرش رابچینیم بیمار میشود.. غصه میخورد...غمگین میشود ..هوس میشود.. بین عادت ها گم میشود ومیمیرد!!عشق را باید نوشت عشق را در قنوت ها باید گریست...عشق راباید در ژرفای سکوت فریاد زد...باید خاکستر شد... تاج آسایش و عافیت را برداشت باید به احترام عشب.. عشق را باید سرود..عشق اگرشعر نشود بغض میشود..گلوگیر میشود کینه میشود... و آنگاهست که وجود تهی از احساست را ترک میگوید!!(ا.عهدیه)